1716. مادر

۱. همیشه بعد از هر آشنایی, نگرانیم بیشتر می شود. مدام یکی از درونم تقاضا دارد که حرف های نابجا و نا به وقت به میان نیاید. که بی مهری کلامی و بی احترامی شکل نگیرد. دلش می خواهد این آشنایی ختم به خیر شود. اصلا ماندن و ادامه دادن تا ابد پیشکش! فقط ای کاش آرام باشد و محترم. دست خودم نیست که با اولین جمله نابجا, انگار یک تکه سنگ می افتد توی دلم که مدام قِل میخورد اینور و آنور. هرچقدر هم به توضیحات و تفصیلات بعدش گوش می دهم, فایده ندارد که هیچ, رنگ دلم هم می شود آبی سرمه ای.۲. این روزها کلیپ هایی که علی منتشر میکند را کمتر می بینم. هم یاد ایام گذشته و آن خاطرات غروب های اصفهان می افتم و هم لهجه ام ناخواسته می چرخد. یکجور ناجوری می شود که خودم را هم کلافه می کند. آیا این همه ترکیب لهجه قبلی بس نیست؟! 1716. مادر...

۱. چقدر زمان می برد که بفهمیم که باور کنیم, هیچ آدمی کامل نیست و هیچ آدمی زندگی کامل ندارد؟! کمتر در پی آزار و زرنگی در حق هم باشیم.

۲. سیمین بهبهانی

1716. مادر...

هِی دنبال واژه های خاص هستم که بتوانند معنا و مفهوم مورد نظرم را دقیق و یکپارچه و چهار ستون, انتقال دهند. خاص از آن نظرِ روشنفکرانه و متجدد نه, خاص از آن ها که وقتی بکار ببری طرف بگوید عجب! چه خوب معنا را رساند. از همان ها. بعد بگویم نگاه کن ... ببین چقدر دقیق معنا را رساندم. حالا این هم که نشد, طرف با چهار تا سوال مختصر و بی آلایش, بتواند جواب بگیرد و در نهایت متوجه شود. اما خب, واقعا متوجه شود. ناراحت نباشد, متوهم نباشد, مستاصل نباشد ... از پرسیدن و تلاش برای فهمیدن. اصلا متوجه هم نشود, فدای سرش. بابا ... حرف بزنیم ... حداقل قهر نکند. 1716. مادر...

۱. و برای کسی که در حال مردن است, دیگر مرگ بیهوده یا ترسناک نیست, چرا که ظاهرا می میرد و حقیقتا جوانه می زند. ۲. خسرو گلسرخی 1716. مادر...